نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت
تحمل گفتی ومن هم که کردم سالها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت
چوبلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت
تمنای وصالت نیست،عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت
امید خسته ام تاچند گیرد با اجل کشتی بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت
چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصرتو به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت
به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین نباشد خون مظلومان؟که می گیرد گریبانت
دل تنگم حریف درد واندوه فراوان نیست امان ای سنگدل از درد واندوه فراوانت
به شعرت شهریارا بی دلان تا عشق می ورزند نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند